- scitus
- [st1]1 [-] scītŭs, ūs, m. abl. ū, m [scisco] : c. scitum.
- plebi scitu Cic. Att. 4, 2, 3; Liv. 25, 7, 5 : par un plébiscite.
[st1]2 [-] scītus, a, um :
a - part. passé de scisco.
b - adj. qui sait, instruit, qui se connaît à, habile, expérimenté, adroit, fin, spirituel.
- scitus vadorum, Ov. M. 9,108 : qui connaît les gués.
- scitus pugnandi, Quint. 9, 3, 10 : habile dans les combats.
- scitus accendere corda, Sil. 17, 293 : qui sait enflammer les coeurs.
- scita mulier, Gell. : femme avisée.
- scitus convivator, Liv. 35, 49 : qui sait faire les honneurs de sa table.
- scitior Plaut. Cist. 680.
- ratio scitissuma, Plaut. Stich. 184 : propos entre tous spirituel.
- scitus sermo, Cic. Nat. 1, 93 : style fin.
- vetus illud Catonis admodum scitum est, Cic. Div. 2, 51 : ce vieux mot de Caton est tout à fait spirituel.
- cf. Cic. Or. 51; Lael. 90.
- scitum est avec inf. Cic. de Or. 3, 228, il est habile de.
d - joli, charmant, élégant, mignon, gracieux.
- Plaut. Merc. 755; Petr. 63, 3.
- mulier satis scita, Ter. : femme assez jolie.
g - apte, propre à, convenable.
- scita vox, Gell. 18, 5, 2 : voix exercée, aux inflexions appropriées (à la lecture).
- haec nox scita est, Plaut. Am. 1.1.132 : cette nuit est favorable.
[st1]3 [-] scītus, a, um : part. passé de scio; su, connu.
- scito huic opus est, Ter. : il a besoin de savoir.
* * *[st1]1 [-] scītŭs, ūs, m. abl. ū, m [scisco] : c. scitum. - plebi scitu Cic. Att. 4, 2, 3; Liv. 25, 7, 5 : par un plébiscite. [st1]2 [-] scītus, a, um : a - part. passé de scisco. b - adj. qui sait, instruit, qui se connaît à, habile, expérimenté, adroit, fin, spirituel. - scitus vadorum, Ov. M. 9,108 : qui connaît les gués. - scitus pugnandi, Quint. 9, 3, 10 : habile dans les combats. - scitus accendere corda, Sil. 17, 293 : qui sait enflammer les coeurs. - scita mulier, Gell. : femme avisée. - scitus convivator, Liv. 35, 49 : qui sait faire les honneurs de sa table. - scitior Plaut. Cist. 680. - ratio scitissuma, Plaut. Stich. 184 : propos entre tous spirituel. - scitus sermo, Cic. Nat. 1, 93 : style fin. - vetus illud Catonis admodum scitum est, Cic. Div. 2, 51 : ce vieux mot de Caton est tout à fait spirituel. - cf. Cic. Or. 51; Lael. 90. - scitum est avec inf. Cic. de Or. 3, 228, il est habile de. d - joli, charmant, élégant, mignon, gracieux. - Plaut. Merc. 755; Petr. 63, 3. - mulier satis scita, Ter. : femme assez jolie. g - apte, propre à, convenable. - scita vox, Gell. 18, 5, 2 : voix exercée, aux inflexions appropriées (à la lecture). - haec nox scita est, Plaut. Am. 1.1.132 : cette nuit est favorable. [st1]3 [-] scītus, a, um : part. passé de scio; su, connu. - scito huic opus est, Ter. : il a besoin de savoir.* * *Scitus, Adiectiuum. Terentius, Scitum hercle hominem, hic homines prorsus ex stultis insanos facit. Le gentil personnage.\Scitus homo. Terent. Galand homme. B.\Vadorum scitus. Ouidius. Qui scait le guey, Par où on peult passer à guey.\Scitus lyrae. Oui. Qui scait jouer de la harpe, Bon joueur de harpe.\- hoc Scitum est, periculum ex aliis facere tibi quod ex vsu siet. Terent. C'est un mot qui a esté bien dict.\Quam scitum est, eiusmodi parare, etc. Terent. O que c'est une gentile chose, etc.\Scitum consilium. Plaut. Prudent.\Scitum est enim causam conferre in tempus, cum, etc. Cicero. C'est une gentille finesse, C'est sagement faict.\Scitus puer. Terent. Joli, Mignon, Beau, Bel enfant.
Dictionarium latinogallicum. 1552.